Nun pasado moi moi remoto, existía
unha illa no medio do Atlántico, na cal habitaban unha antiguísima raza, os
últimos da súa especie, posto que súa poderosa terra mai, fora somerxida por
unha maldición baixo as augas dos océanos.
Os que conseguiron escapar, non
muitos, a maioría acabaron nesta Illa, dos outros escapados non se sabe nada.
Se facían chamar Atlantes, e eran grandes e poderosos, sabían dominar as forzas
da natureza, gardaban riquezas da súa desaparecida patria como reliquias e
amaban as terras que poboaban.
Pero algo ía romper súa
tranquilidade, un poderoso chaman e feiticeiro, que aprendera a usar artes escuras,
comezou a absorber enerxías negras e negativas en toda a Illa, seu nome era
Kelcebú o mouro, e chegou un momento que seu poder era tal, que estas enerxías
o posuíron.
Raptou a unha fermosa atlante, das
poucas que quedaban de sangue de liña real, a subiu a un lugar sagrado e
secreto no alto dos montes da Pancosa, e a caída do sol do solsticio de
inverno, nun grande ritual de sangue a sacrificou e verteu a súa sangue sobre
si, nese momento un lostrego o atravesou. Nunca máis sería o mesmo, o mal
posuíuno, e comezaba un ciclo escuro. Kelcebú mudou ate súa aparecienza,
saíndolle uns cornos, crecendo en tamaño e cunha áurea escura que cubría todo
por onde pasaba.
O mouro montaba un oso cavernario xigante, súa arma era do
único elemento que coñecían, o ouro, pero negro en forma de grande maza.
Todos os grandes guerreiros atlantes
que quedaban, se enfrontaron a el, e todos caeron con facilidade, incluídos os
de liña de sangue real, como o grande Balám o forte, pai da princesa
secuestrada e sacrificada, o cal tal vez era o máis poderoso de todos.
Pero
antes caera seu fillo maior, o xoven Serión o belo, o cal pese seu pai sabendo
dos grandes poderes de Kelcebú, quería que fosen os dous xuntos pero este
marchou só contra el. Serión despregou ante o maligno uns extraordinarios
poderes pese súa xuventude, pero para súa desgraza moi lonxe dos de seu
inimigo.
Despois
tocoulle a seu pai, Balám, que despediuse dos seus e foi o encontro do seu destino.
Este pese súa madurez, mostrou que era o máis enerxético de todos, pero de novo
non estaba a altura, acabou con el nun épico enfrontamento.
Desta forma Kelcebú o mouro fíxose co
control case total da Illa, rodeábase de seres sátiros e maléficos, trasnos do
maldicir, tardos e outras alimañas.
Entre os poucos que resistían,
atopábase a filla menor de Balám, Kerua e vermella. Chamábanlle a vermella por
que a difenza do resto de Atlantes, que eran moi loiros, ela tiña os cabelos
louros e vermellos, dicían que era un presaxio dos deuses. Ela mesma era
diferente, dicía que non valía para princesa, para iso estaban súas irmáns. Con
seu coraxe salvaxe, tamén se enfrontara a Kelcebú o mouro despois de matar a
seu irmá e pai, pero este con facilidade a derrotara, pero non a matou, senón
que a deixou moribunda.
Na desesperación, tivera un
soño, din que foron os propios deuses, soñando
con forxar unha nova arma. Con axuda da moi ancián chaman e feiticeira, Eabeca
da árbore, foron o enorme Carballo sagrado da Vida que se atopaba no centro da
Illa, segundo o soño alí tiñan que mesturar e forxar uns novos elementos e no
solsticio de verán, baixo un ritual usando de molde unha raíz da propia árbore.
A raíz iña forma de espada, forma
que non coñecida até agora, súa mestura era cobre, bronce e volframio. Tan
forme saíu o sol co mencer do solsticio, Kerua sacouna do molde e esta comezou
a brilar, tanto como o propio deus sol. Ese brilo era última esperanza dun novo
mencer da vida.
Con aquela nova arma, foi o encontro
de Belcebú, que moraba no monte máis alto da Pancosa. Este nun principio, cando
viu a Kerua riuse, pero inda vives, pensou,
pero cando sacou súa espada e comezou a brilar, este incomodouse, posto que
sentiu un grandísimo poder e algo que nunca vira, superior a todos aqueles que
antes enfrontaranse a el.
Estaba a piques de comezar a luita,
moi diferente a como a coñecen os humáns, pois eran seres con poderes, e por
iso nin coñecían as armas, posto que non facíanlles falta.
O mazou de Kercebú o mouro, escuro,
que por onde pasaba morría todo, comezou a soltar unha forte enerxía cun fume
negro, mentres que a espada de Kerua, comezou a brilar máis e máis mentres ela
sentía unha agradable enerxía forza que a invadía. Nun rápido movemento ambas
chocaron con todas as súas forzas, e no ceo se escoitou un forte estrondo que
se oíu en toda a Illa.
As forzas do ben e do mal bicábanse
naquel choque, ambos puxaban súa arma contra o outro, durante moitísimo tempo,
e a cousa estaba moi igualada. Pero chegou un momento, que Kelcebú cos ollos en
branco comezou a recuperar enerxía, o ceo cubriuse de nubes negras e comezou a
trona. Pouco a pouco Kerua perdía terreo, súa espada perdía brilo e poder, tanto
que xa podía sentía o calor da próxima maza no seu rostro.
Nisto Kelcebú, que acariciaba a
vitoria e era moi cruel, mandou a seu xigante oso devorar a vella Eabeca da
árbore, que tamén estaba presente. O oso golpeouna, e esta coas súas poucas e
vellas forzas que quedábanlle subiuse a unha grande pedra, a cal o oso
intentaba subir, esa pedra sería coñecida ate os tempos recentes como o Penedo da Vella.
Entón Kerua impotente por non poder
axudala, comezou a chorar, posto que non tiña suficiente poder para vencer o
maligno, que se ría e ela berráballe, deixa
en paz covarde!, mentres pensaba entre bágoas, se portara esta arma dos deuses meu pai Balám, de seguro o vencería, só
necesito un pouco máis de forzas, non podo deixar que mate tamén a Eabeca.
Recordaba a seu pai caído, seus
irmás e irmáns, a tod@s os que o mal vencera, sentíase entre bagoas ferida moralmente
por non poder vingalos... Foi entón cando Kerua berrou moi forte;
Que a deixes en paz!
Entre as escuras nubes comezaron a
saír raios do sol, e a espada comezou de novo a brilar, e Kerua a sentir
forzas, o deus Sol acabou saíndo de todo entre a escuridade, e a mai terra recuperar
a cor. Kerua sentía como as forzas voltaban a ela, tanto que fixo un último
intento con todo o poder que quedáballe, con a vella Eabeca na cabeza comezou a
gañar terreo.
Kelcebú agora sufría, e de súpeto,
cun gran raio do sol, o maligno chaman partíuselle o mazo e foi golpeado pola
espada da luz, saíndo este disparado cun grande corte de onde saía fume escuro.
O seu corpo caeu o chan morto e cada vez saía máis e máis fume escuro, até que
estalou nunha grande explosión na que a propia Kerua saíu polo ar.
Mal ferida e moribunda, a recolleu Eabeca
o da árbore, posto que o grande oso tamén caeu morto o faltar Kelcebú. Kerua
vendo o grande poder da arma que portaba, mandoulle a vella que a cravara nunha
pedra nun lugar secreto a Illa, cun encantamento de que só podería sacala de
alí un ser de mente pura e limpa, en caso de que algún día o poder escuro de
Kelcebú voltase reencarnado.
Kerua a da Luz, morreu despois nos
seus brazos, nun día en que o Sol saíu por completo e a vida voltou a Illa. Seu
corpo, foi depositado no grande Carballo Sagrado, para que súa enerxía se
conservase de forma eterna, como protectora da Illa.
Nese mesmo día, cos atlantes moi
debilitados, chagaban as costas, o pequeno illote da Arribada, unha nova raza.
Eran os humáns, e liderados por un caudillo chamado Kossobreo, rei dos
Oestrominios, os cal soñara tamén nun soño cunha Illa chea de tesouros e
riquezas. Pero esa e outra historia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario