Antes de que Kerua a vermella, se enfrontase o
poderoso feiticeiro e escuro Kelcebú o mouro, o fixeron seu irmá maior Ferabrás
o belo, e seu pai Balám o forte.
Dos atlantes que quedaban na Illa, Balám e seu
liñaxe eran dos pouco de sangue real escapados da Atlántica, el mesmo, fora dos
que fuxira sendo moi novo, pois eran seres que vivían longuísimos períodos de
tempo.
Cando Kelcebú raptara súa filla maior, Karope a do
cabelo peiteado, e a sacrificara nun ritual de sangue no solsticio de inverno
para transformarse no ser escuro que se converteu, el non puidera facer nada,
pero agora tocáballes combatelo, pois Kelcebú destruiría todo aquilo que para
el fose unha ameaza.
Sabia que el só non o podía vencer, polo que
agardaba enfrontalo xunto a seu fillo maior, Farabrás o belo, que era tamén xa
moi poderoso. Pero este xoven príncipe atlante, iluso por súa xuventude,
confiado do seu nacente poder e obsesionado con unha vitoria épica ante o mal,
foise só sen avisar a seu pai a luitar contra Kelcebú o mouro.
Cruzouse con súa fermosa egua branca no camiño no
maligno atlante, e desafiouno. Era moi
branco, co cabelo dourado e esvelto, co
seu grande e porte e xuventude, díxolle a Kelcebú que seu camiño remataba alí.
Este mentres o observaba, con súa áurea escura e mirada penetrante.
Entón Farabrás, para mostrar seu grande poder e
impresionar a seu inimigo, sacou seu bastón de carballo decorado en ouro
relucinte, e comezou a xuntar súas forzas. Tiña poder extraordinario, até saía
resplandor de seu corpo e as copas dos arbores axitábanse, quen o vira pensaría
que xa superara a seu pai.
Unha vez mostrado seu poder, miraba a Kelcebú
sorrinte preparado para atacarlle, pero este, comezou a rir tamén, e díxolle;
Es
moi poderoso, e incrédulo, pero inda che queda muito que aprender, pero mágoa que
túa vida remate aquí.
Nisto, a maza de Kelcebú comezouse a escurecer, e el
mesmo a crecer soltando un estrano fume negro, e moi rapidamente Farabrás
decidiu atacalo con seu poder máis puro, cunha rapidez incrible, pero con certa
facilidade, Kelcebu o freou con súa maza, para finalmente rechazar o príncipe atlante.
Voltaron estar un fronte do outro, pero agora Farabrás
estaba paralizado do terror, non daba crédito, nin no pior de seus pesadelos
imaxinara ter un rival tan poderoso. Pero o tempo rematábaselle, como un
lostrego, con todo aquel poder escuro, ca súa maza Kelcebú golpeouno, este a
penas puido frear seu ataque e saíu polo ar. Logo Kelcebú acercouse a seu
moribundo corpo, viu a cara dun xoven impotente e derrotado, que o miraba
fixamente, entón súa maza voltouse de novo máis escura e saír fume dela, mesmo
así o príncipe atlante levantouse coas poucas forzas que tiña, e cos ollos
cheos de bágoas só puido dicir moi débil a sua fermosa egua branca, Asunla, sae de aquí...
Balám e o resto de atlantes percatáronse da triste
notiza o ver chegar a egua soa e nervosa, polo que este non podía agardar máis,
sabía de súas nulas posibilidades, pero non podía perder esperanzas. Despediuse
da súa familia e comunidade, e foise o encontro de seu destino.
O veterán Balám atopouse con Kelcebú, o cal o
agardaba, sabia que era o máis poderoso da Illa, sen contarse a si mesmo.
Apenas houbo nada que dicir, Balám sabia millor co resto o que tiña enfronte, que
matara a dous de seus fillos, pero gardaba a tranquilidade.
Comezou así un épico combate, pese súa idade, Balám
demostrou ter máis poder que ningún outro, con seu bastón de carballo nativo da
Atlántida freou un forte ataque do escuro, pero co acabou arrastrando
finalmente. Sen aparentemente estar moi prexudicado, voltou levantarse, o que
impresionou a Kelcebú, pero sabía que este non mostrara inda súa verdadeira forza.
O maligno voltou cargar súa maza de
poder da que saía fume escuro, e nese intre o sabio Balám atacouno con todas
súas forzas tendo este a garda baixa, pero Kerlcebu tiña tanto poder en aquela
maza, que conseguiu, cun grande esforzo, rexeitar aquel ataque.
Balam quedouse entón moi desmoralizado por dentro,
mentres que Kelcebú, impresionado, posto que nunca ninguén conseguira ate o
momento danalo. Entón dixolle:
Me
impresionas Balam, xamais imaxinaria que foras tan forte, teu fillo non te
chegaba nin os pes.
O que este contestou;
Estou
seguro que meu fillo, o que non supo foi combaterte, pero agora todo iso xa da
igual, todos acabaremos sendo po.
Balam dixo isto, sabendo que quedáballe moi pouco de
vida en este mundo, polo que seu corpo percorríano inquietudes.
Kelcebú preparou un novo ataque poderosísimo, e díxolle
a Balám antes de atacalo, acabarei con
todos Balam, con todos. O ataque foi brutal e pese que Balám intentou
frealo, saíu disparado a muita distanza, caendo seu corpo case inerte o
solo.
Kelcebú, despois do ataque, deu a Balam por morto e sentíase canso, e co
corpo dorido, soltou un sorriso e deu as costas o corpo de Balam, dicindo coa
súa forte voz, outro iluso.
Pero nisto cando se marchaba, sentiu algo detrás
del, virou e dixo, non pode ser!
Era Balám, levantado, o
cal apenas podía sosterse sobre seu bastón, estaba todo ensanguentado dunha
sangue de cor azulada, moi mal ferido, e mirando os ollos do maligno, cunha voz
inda poderosa, que impoña un grande respecto, contestoulle:
Como
vas vencer a todos, se inda non acábache nin comigo!
Entón Kelcebú, cheo de odio e resentimento, tivo que
lanzar seu último ataque cun forte berro, o cal o debilitou muito nos seguintes
días. Foi o fin de Balam o forte.
Contan que logo súa filla mediana, Kambela a feble,
morreu de pena, súa filla menor Kerua a vermella, o enfrontou pero saíu tamén
derrotada. Mentres seu fillo do medio, Floripás do bastón, pasou un tempo
buscando un novo bastón de poder para enfrontalo, pero cando pensou que o
atopara, tamén Kelcebú o derrotou e deu morte, a escuridade tinguise sobre a Illa.
SIGUE A SEGUINTE HISTORIA:
KERUA, A ESPADA DA LUZ
No hay comentarios:
Publicar un comentario