jueves, 31 de mayo de 2018

Tres castelos esquecidos nas terras da antiga Celanova, Torre de Sande, Castelo de Milmanda e Torre de Fornelos.

Se noutra entrada falamos de tres castelos esquecidos, marxinados e con estado ruinoso no interior galego, desta vez falaremos doutros tres en terras máis o sur, os cales xiran o redor das antigas pertenzas de Celanova e seu importantísimo mosteiro medieval de San Rosendo. Tratase dos restos da torre de Sande, en Cartelle, o castelo de Milmanda (Celanova) e a torre de Fornelos, o outro lado do Miño, no concello de Crecente xa na provincia de Pontevedra.

A TORRE DE SANDE

Comezaremos cos restos deste espectacular castelo, nos situamos en terras do concello de Cartelle, e sobre un escarpado e abrupto outeiro rochoso, a 507 m de altitude sobre o nivel do mar, sobresaen e se alzan os restos aínda en pe da Torre de Sande.

Esta impoñente torre e o único que fica do antigo castelo doado por Alfonso VII o mosteiro de Celanova, no século XII. O abade do mosteiro levaba o título de “Conde de Sande”, exercendo xurisdición das terras dos redores dende o castelo. A día de hoxe e tan abrupta súa situación, que acceder a el non e doado, e até pode ser perigoso coa pedra mollada pola chuvia, posto que case se debe trepar.


O CASTELO DE MILMANDA

Agora pasamos a parroquia de Milmanda, no concello de Celanova. Este lugar ten algo peculiar, súa igrexa parroquial, situada nun alto outeiro chamado “o Alcazar”, rodeado de antigas casas e estreitas rúas, esta reconstruída sobre un antigo castelo.

O castelo de Milmanda, e coñecido de antigo, posto que no século X xa é citado nun documento como posesión do mosteiro de Celanova. No século XII, o igual que a Torre de Sande, Alfonso VII o doa, desta vez a Sancho Eanes, para defender a recen nacida fronteira co reino de Portugal.
No século XIV pertencía o conde de Benavente, e no XV e derrubado polos irmandiños. Posteriormente e reconstruído para vixiar os lindes con Portugal, sendo abandonado definitivamente no XVIII. Foi nese tempo cando se aproveitan seus restos, para construír sobre el a igrexa parroquial, a cal por exemplo o torreón pasou a ser a espadana.

Se un visita o lugar, sentira rapidamente en situ un ar moi medieval, comezando polas antigas casas que suben cara o castelo, con estreitas rúas empedradas e balcóns de estructura do medievo. 


A TORRE DE FORNELOS

Por último cruzamos o Miño e cambiamos de provincia, para situarnos no concello de Crecente, onde cunha historia moi similar os outros dous e moi preto da capital municipal, se atopan os restos da Torre de Fornelos, rodeadas por grande viñedo.

O que queda do antigo castelo, son as ruínas dunha impoñente torre de case 20 metros, a cal nun principio posiblemente vixiaría unha antiga ruta que unía Tui con Ribadavia. Contan que foi levantada sobre os restos dun antigo mosteiro templario no século XI, pero disto só contan, posto que realmente non temos notizas del ate o ano 1158, onde foi protagonista das luitas do rei Alfonso VII, que como vemos estaba moi vencellado a estas terras, co seu curmán Alfonso Henriques, primeiro rei de Portugal.

No século XV foi destruída polos Irmandiños, pero pouco despois Pedro Madruga de Soutomaior a volta levantar para voltar ser protagonista de bélicas luitas feudais. Foi situada por un de seus inimigos, o bispo de Tui, Diego de Muros, o cal chega a sitiar a fortaleza con 400 homes que son rexeitados heroicamente por 15. Coa caída de Pedro Madruga ante o centralismo dos reis católicos, o castelo foi doado por Sancho I de Portugal a Dona Aldonza Vázquez de Fornelos e a Fernán Pérez de Castro, que fundaran a Casa dos Fornelos, para posteriormente ser abandoada ate nosos días.


Dende esta publicación queremos reivindicar unha vez máis, o estado de abandono e marxinación de noso rico non, RIQUISIMO patrimonio histórico, e como muito del pasou e sigue derrumbandose ou en mans privadas, para perderse e morrer no olvido.






martes, 22 de mayo de 2018

Camiñando pola Terra: 4 Subida o Pico Salgueirón e sendeiro histórico de Mos


Nova aventura e reportaxe de Camiñando pola Terra, desta vez nos desprazamos a terras da Louriña, concello de Mós, onde nosos invitados, Marcos Escudero, Jose Luís e Xelfo (que forman parte da organización da festa da prehistoria) nos amosaran e falaran do grande valor histórico e natural desta ruta. Por último, subiremos o Pico Salgueirón (633 m), o segundo máis alto dos concellos de Mós e Ponteareas e a propia Serra do Galleiro. Aquí comeza a aventura como se estiveses nela!

miércoles, 16 de mayo de 2018

Castros que podemos visitar no sur da provincia para coñecer a cultura galaica


Comezar cunha pequena aclaración, tan simple como que os castros era unha forma de hábitat característico da idade do ferro, e foron construídos por grande parte da antiga Europa, sobre todo no espazo que ocupou a cultura celta. Polo tanto chamarlle os castros galegos coa definición “cultura castrexa”, e un grande erro, posto que nas nosas terras habitaba un pobo recoñecido os cales seu nome eran “os Galaicos”, os nosos ancestros, polo que tal vez a definición máis correcta. facéndolle honra a eles, sería “cultura dos castros galaicos”.
Coa chegada do bo tempo primaveiral, e co verán por diante, podemos facer unha pequena listas dos castros millor conservados e escavados, para a visita e comprensión da forma de vida dos antigos galaicos. Nas nosas terras dende o Morrazo, até o Baixo Miño pasando polo interior do Condado-Paradanta, habitou unha tribo galaica chamados os “Grovios”, os cales nos deixaron estas xoias arqueolóxicas que van dende tempos tan remotos como VIII a.C o V d. C.
Mencionaremos primeiro un moi coñecido, en terras do Tea no corazón do Condado, o Castro de Troña. Elevado sobre o val do Tea no concello de Ponteareas, este asentamento fortificado que de seguro controlaba unha importante ruta comercial, foi habitado un amplo período histórico, que vai dende o VII a.C o II d.C, e dicir uns 800 anos de historia ocupado. Grazas a isto, podemos observar nos seus vellos muros e vivendas reconstruídas, diferentes estilos de construcións que foron evolucionando o tempo que o facía a propia cultura galaica, dende o mais antigo, ate os barrios familiares máis innovadores dos castros. Tamén destaca o famoso petroglifo da serpe na acrópole ou croa.
A citania do monte Santa Tegra, ocupaba un impoñente monte sobre a desembocadura do pai dos ríos galegos, o Miño, no concello da Guardia, e non e só un símbolo dos castros galegos, senón de nosa cultura galaica e celta en si. Dicir que este castro, non sería unha simple aldea fortificada, senón unha auténtica cidade da época, a maior coñecida en terra galega con 20 Ha (20 campos de fútbol), onde puideron vivir preto de 5000 habitantes, os cales xa tiñan desaugues, prazas e rúas principais. Santa Tegra como citania, gozou dun grande esplendor entre dos séculos I a.C o II d.C, no proceso de romanización, posto que seu enclave estratéxico, controlando a entrada as Rías Baixas e a desembocadura do río Miño (por aquela navegable). Visitar este lugar, a parte das impresionantes vistas e paisaxes, e un auténtico viaxe no Tempo.
Outro castro que na liña costeira, era o O monte do Castro de Vigo, o único restaurado en parte no centro dunha grande cidade. Antigamente chamado Ferroso ou Terroso, era tal vez o máis importante da ría, o cal máis que un poboado tamén puido ser unha auténtica cidade galaica pero sen chegar o tamaño de Tegra, con desaugues e rúas principais. Comezou a habitarse tamén nun período antigo, entorno o VI a.C, durando seu esplendor ate o II d.C, tendo unha grande importanza marítima. A día de hoxe conta cun pequeno sector escavado e restaurado, formando parte dun grande parque botánico no corazón da cidade olívica, a cal non se pode entender sen o Monte do Castro.
Seguindo montes emblemáticos, citaremos agora o Monte Aloia, unha montana resáltante sobre a cidade de Tui que vixía o val do río Miño, na cal nunha de súas vertentes atopase o castro do Monte dos Cubos. Este xacemento, en grande parte escavado, de seguro era un vixiador o paso do Miño dende tempos inmemoriais, estando datado do II a.C o III d.C. Atopase dentro do Parque Natural do Monte Aloia, polo que na súa visita se pode aproveitar o día de forma moi produtiva.
Por último falaremos dun castro emprazado nun lugar fermoso e incrible, que mesmo parece facer barreira entre o noso mundo e o dos deuses. Situado no extremo occidental da península do Morrazo, coas illas Cies e Ons na súa fronte, asentase o Castro do Facho de Donón. Este espectacular emprazamento sobre a brava Costa da Vela, tivo varios moradores o longo da súa historia, pero tal vez o que máis pegada e legado deixou, foi a reconstrución dun novo castro-santuario no século III d.C sobre outro anterior, o cal e considerado o maior lugar de peregrinación pagán da Península Ibérica antiga, mostra delo son as 174 aras atopadas adicadas o deus local chamado “Bero Breus”, que recorda muito a “Breogán” (isto e anotación persoal). Son muitos os cales aseguran que existe unha maxia no lugar, onde se pode ver morrer o sol na mar coas illas de testemuñas. No castro pódese contemplar unhas 50 vivendas escavadas, reflexo de aquel esplendor que tivo o monte en tempos de antigos.
Outros castros que recentemente foron obxecto de escavacións e estudo, e esperemos que sigan adiante e podelos nomear en futuros artigos, son o Faro de Budiño (Salceda), A Cabeciña (Oia) ou o Monte Alegre (Moaña). Pola contra, outros que no seu día foron escavados, a día de hoxe atópanse en total abandono e marxinación, como o de Torroso (Mos) ou Altamira (As Neves). Esperamos que as institucións volten a valorar a súa importanza, posto que non há máis riqueza que aqueles que coñecen seu pasado, para poder coñecerse e valorarse así mesmos no presente.
Publicado para Comarcas na Rede o 11 de maio do 2018

domingo, 6 de mayo de 2018

Ruta de sendeirismo as Grobas, aldea deshabitada na Serra do Candán

Son recordos, aqueles prósperos anos onde no corazón da Serra no Candán, alborotaba a tranquilidade coa súa mina de estaño, xunto coa venta de carbón vexetal de carballo, a pequena aldea das Grobas e seus veciños, que gozaba dunha de grande vida e ruído. Seu muíño, traballaba a reo no río que leva seu nome, das Groba, onde se xunta con varios brazos no lugar, nunha fermosa ribeira empedrada.

Inda que son terras pertencentes o concello de Forcarei, realmente as Grobas e un antigo recordo dun núcleo rural no Candán, pero foi esa situación tan remota, a que fixo seu abandono, pois a esta nunca chegou ningunha estrada nin a luz eléctrica, sendo abandoada seus últimos moradores no ano 1969.

A día de hoxe, os seus solitarios restos, son un pequeno recuncho, onde o visitante e camiñante, busca a desconexión e tranquilidade. No lugar habilitouse unha vivenda como refuxio, que luce unha rechamante bandeira amarela.
Nesta ruta, imos improvisar un percorrido circular polos carreiros do lugar, duns case 12 km e catro horas e corenta minutos con paradas, incluído o almorzo nas Grobas. Arrancamos da aldea de Ameixedo, pertencente a parroquia de Zobra no concello de Lalín, seguindo un pequeno carreiro que sae da aldea e pouco a pouco entra no pechado val do río das Grobas. Unha vez chegado a un alto, chamado Porto do Frade, xunto a unha torreta de corrente, comeza un forte desnivel ate un rego afluínte do río principal, neste forte descenso, aconsellamos facelo de vagar e estremando precaucións. Unha vez cruzado o pequeno rego, o cruzamos por un pequeno paso de rochas, e seguimos outro carreiro dende o cal se poden ver o fondo do val. os restos das antigas vivendas das Grobas.
Aldea de Ameixedo.

Xa preto desta, podemos ver os antigos socalcos entre unha grande carballeira, até chegar a unha fermosa paraxe, cos restos dun muíño incluído, onde se pode cruzar o río por unha ampla ponte. Unha vez cruzada a ponte, nos atopamos nos restos da antiga aldea, cos muros das antigas vivendas como xigantes semi-cubertas pola vexetación nun lugar inhóspito. Na parte máis alta, atopase a vivenda que a día de hoxe e refuxio, o cal ten sobre o tellado unha bandeira amarela. Debaixo deste, un fermoso espazo o lado do río cunha pequena ponte, onde se improvisou uns fermosos bancos con troncos para lecer a sombra, onde almorzamos.
 
Saímos das Grobas pola ruta máis clásica, o carreiro empedrado antigo que leva a aldea de Bustelos, a máis transitada. Este sendeiro discorre por a outra beira do camiño de ida, polo lugar do canón chamado a Costa, tendo unha suave pendente ascendente, cunha grande caída cara o río fora do camiño, polo que tamén recomendamos precaución.
Unha vez discorrido este fermoso tramo, duns 4 km, chegamos a un grande cruce moi próximo a aldea de Bustelos, no tal vez punto máis alto do percorrido a uns 700 m de altitude, cunhas marabillosas vistas sobre o entorno. Dende este punto alto, voltamos a descender por un amplo camiño en zig-zag cara o río, este camiño esta sinalizado como unha PR-G (sendeiro de pequeno percorrido galego), polo que só há que seguir as sinais e marcas. 
O chegar o río, chegamos a unha das zonas máis belas da ruta a parte das Grobas, pois no lugar de cruce do río, que ben sendo unha pedra pousada sobre outras dúas, poderiámolo chamar un “recuncho máxico”. Os verdes e antigos carballos cheos de musgos, o ruxir das augas do río xunto outro regato que se mestura no lugar, e os restos dun muíño cun camiño empedrado, recorda os vellos contos da infanza.
Seguindo o camiño empedrado, que no pasado levaba os muíños, ascenderemos ate chagar a aldea de Ameixido de onde partimos, rematando a fermosa e xeitosa ruta circular. 
Tipo de Ruta: circular.
Lonxitude: 11,75 Km
Duración: 4 horas e 40 minutos.
Dificultade: Media.
Sinalizada: Por etapas.
Valoración: de interese etnográfico e paisaxístico, un 9.