Ancestral e máxico Solsticio e San Xoán no Castrolandín, Cuntis

O solticio de verán, conmemorado pola humanidade dende o inicio dos tempos, onde o pai Sol esta no seu punto máis alto, e da pe a noite máis curta do ano. Era o símbolo da chegada do bo tempo e verán, da fartura, dos días longos e do comercio e guerra.

Moi celebrado na nosa Terra dende os tempos remotos, sempre tivo os ritos desta celebración un toque ancestral e noso, que se perde nos tempos, que sorprende e namora os visitantes de fora.

Muita tradición inda garda esta noite meiga, a fogueira e fachos as 12 da noite a cal há que saltar tres veces para espantar o “meigallo” e demos do inverno das frías noites, saltar sete veces as ondas da mar, augurio dun mar máis calmo e abundante, coller as coñecidas e florecidas herbas do San Xoán, que tan boas son para o home e a muller, cear as famosas sardiñas... e até as veces segundo a zona, saír os mozos a roubar carros ou portais das “rapazas solteiras” da parroquia, para logo deixalos o mencer na porta da igrexa, parecendo todo un rito de iniciación na mocidade ante súa comunidade...

Co tempo e o “novo mundo cosmopolita”, parte deste legado antigo, foise perdendo ou transformando, muitos deles en macro-festas en praias, pero inda non fai muitas décadas, o lugar onde se celebraba o solsticio ou san Xoán, seguían sendo os mesmos de fai máis de 2000 anos, como en certos castros por todo o pais, como o monte da Peneda (Redondela-Soutomaior) e súa festividade dos maios.

Neste San Xoán ou solsticio do 2018, na noite do 23 de xuño, grazas a Eloi dos Freiría e a Maika, eu e Tania coñecemos unha desas festividades que che fan viaxar no tempo, pero a tempo real, pois non é ningunha recreación histórica, simplemente e unha comunidade que grazas o colectivo Terra Termarum, recuperou súa festividade do pasado e volta a celebrala como a recordan, o que ben sendo un auténtico eslavón galaico no tempo, onde por suposto, o lugar sigue sendo o lugar orixinal, o castro de Castrolandín, no concello de Cuntis.

Recordade que nun antigo castro galaico fai máis de 2000 anos, esta sería unha das súas festividades máis importantes seu calendario, o que tamén celebrarían con lume, banquete, ritos de valentía e danzas. E iso e o que se ve na actualidade en Castrolandín, tal vez os festeiros mudaron de vestimenta e aparenza, pero o sentimento e o mesmo.

Non faltan as sardiñas, os bolos preñados de chourizo, o viño e a cervexa, pero todo de forma tranquila e moderada, en un ambente moi familiar, onde de fondo soan músicas tradicionais da terra e danzas celtas.

Pero o que máis nos sorprendeu nesta festa-ritual, foi o rito das setas piñas, que foi o maior punto de trance histórico da noite. O redor do circular parapeto do castro, están espetadas pequenas ramas de piñeiro en circulo, cada unha con sete piñas (recordade o simbolismo dos números tres e sete no mundo céltico) as cales cada persoa do rito colectivo, cunha antorcha prendida na grande fogueira principal, ten que plantar lume nunha piña para ter un bo augurio e espantar seu meigallo, un auténtico espectáculo, poder ver case centros de antorchas prendidas o redor da fogueira central.

Despois deste viaxe no tempo entre lume e persoas, pouco a pouco a festa foi tranquilizándose e un par de horas despois, entre o son de algunha gaita, pouco a pouco amigos e familia de forma moi tranquila, abandona o lugar.

Tamén nomear o grande traballo da organización, posto que a zona arqueolóxica a tiñan con balizas, as cales retiraron o final da festa, o cal quedou sen un só anaco de lixo, posto que o pouco que quedaba, a propia organización a limpou.

Para os amantes destas festividades de forma ancestral, da tranquilidade e o sentir da Terra, vos recomendo este solsticio no Castrolandín, o cal debe ser un espectáculo tamén velo dende a distanza co anel de lume. Saudar dende aquí a Eloi dos Freirías e Maika, e dar as grazas por darnos a coñecer esta xoia da nosa cultura e folclore.