Vello e enfermo, tirado sobre un feixe de palla e
unha humildes peles, agonizaba en silenzo vendo para un lume que tiña na fronte
del. Era unha mañá moi cedo, as súas mans tremían apoiadas nunha profunda
ferida sángrante no seu ventre. O redor del, dous xovenes corpos tirados no
chan mortos, mentres os corvos cantaban fora da ruinosa vivenda daquel
esquecido castro, presaxio dun grande banquete.
Miraba fixamente entre o son da morte corvida aquel
pousado lume, e un recordo, en forma de visión comezou a pasar por diante de
súa vista nos últimos intres de vida.
Mirábase de neno, correndo con seus catro irmáns,
dos cales era o menor, polas verdes pradarías que rodeaban o castro de Troña, tirándolle
pedras a outros nenos, e de repente o son de súa mae, un son cariñoso e cheo de
saudades chamando por eles. Tamén recordaba de adolescente, na primeira cacearía,
que cazara un porco bravo el só, toda unha fazaña recoñecida no seu poboado.
Por ser o máis pequeno dos irmáns, non puido herdar
nin iniciarse como guerreiro, polo que como muitos xovenes galaicos desherdados,
decidiu marchar de Troña para buscar seu propio camiño e honra, e podía sentir
inda aquela triste despedida de súa mae, aquel último abrazo que púñalle a pel
de galiña e os ollos con bagoas, “onde estarás agora, miña maiciña”.
Pouco despois, xuntouse con outros tres xovenes, e
xuntos buscáronse a vida a aventura e rapiña, e así pouco a pouco, sumáronse
máis desherdados, os cales, por súa astucia e ferocidade pronto o elixiron seu líder.
Entraban nos poboados, e roubaban os cabalos para logo marcalos co seu símbolo
en propiedade deles, aquelas primeiras marcas a lume sen practica, aquela
deformada serpe tentado imitar o estandarte de Troña que o vira nacer.
Era tal súa destreza, que pronto o alcumarían “A
Raposa”, tivo a visión inda naquel lume, doutro lume onde entre brincarías e
risas cos seus irmáns de pillaxe, festexaban e bebían polas honras conseguidas.
Unha autentica banda que pronto correría a terra galaica enteira, dende a terra
dos Ártabros ate a dos Bracaros, silenciosos, rápidos e audaces como as
raposas.
Pero tamén se acordaba de algunhas penas, como cando
perseguidos polos guerreiros Bracaros, perdendo muitos amigos, tiveron que
refuxiarse un duro inverno enteiro na inhóspita Serra da Estrela en terras dos
Lusitanos. Sorpresa levara, cando na súa discreta volta, centos de xovenes o
buscaban para unirse a el, súa fama xa era grande.
Sentíase tan forte como un rei, polo que decidiu
emprender o que el pensaba que sería a campaña de súa vida, con máis de
catrocentos guerreiros e guerreiras, saquear a terra do pobo dos Vettóns. De
sorpresa e desprevidos, caeron sobre eles como demos nunha noite, tanto que achegáronse
o grande poboado de Ulaca, onde seu caudillo, Ebiartolo, os esperaba porta a
fora cun exercito superior, pero a astucia do “Raposo”, foi tal que os venceron
en loita aberta de forma humillante, polo que Ulaca tivo que pagar unha grande
riqueza para que estes marcharan de súas terras, “¡que grande gloria que os
deuses concedéronme!”, recordaba soltando un forzado sorriso.
Tamén en ese tempo de esplendor, mirou o que sería o
amor único de súa vida, Euma, aquela fermosa xoven e feroz guerreira Ártabra, de
longos cabelos vermellos, sentía seu calor, súa esencia e cariño, a podía ver e
inda amar. Froito dela, nacería seu único fillo, Ukel, seu raposiño, eran
tempos felices e nostálxicos. Pero cando regresaban a terra galaica cheos de botín
e vitorias, chegou a dolorosa traizón, o que como un espasmo non puido frear
dicir “traidor, que os deuses che castiguen traidor!, o mesmo que súa faciana reflexaba
profundo odio, unha espiña cravada que parecía eterna. Un moi achegado, o traizoaría
e fixo que un grande continxente de caudillos Vettóns caeran sobre eles as
portas da terra galaica, fuxindo moi poucos e perdendo seu botín, e o pior de
todo, seu amor. Foi nun pequeno castro dos Querquenos, onde chegou mal ferida,
e morreu entre penas e dor. Dor, que se fixo inesquecible o ter que deixar
naquel pequeno poboado seu raposiño, por non poder darlle unha vida millor, “a
vida errante non é para unha crianza”, pensaba o tempo que a saudade facíalle
caer bagoas por seu rostro vendo aquel lume, “Miña Euma e meu raposiño, nunca
vos voltarei ver”.
Pero os deuses inda tíñanlle preparado algo grande
para esta raposa, a cal nunca se imaxinaria. Un afamado rei púnico, chamado Aníbal
Barca, estaba reunindo mercenarios para unha grande campaña na outra punta da Iberia.
Cuns trinta guerreiros, acudiron o encontro. Nunca vira nada igual nin en
soños, un campamento xigantesco, guerreiros de todas as tribos, pobos e razas,
bestas xigantes que nin se imaxinaba da súa existenza a non ser en contos, un
novo mundo se abría os seus ollos. Cando chegou o lugar do campamento onde se
concentraban outros galaicos, ástures e lusitanos, o entrar cos seus
guerreiros, todos quedaron observando, ata que comezaron a bater nas súas
caetras e berrar, “Raposo! Raposo! Raposo!”, foi o momento da súa vida que tal
vez máis grande se sentiu.
Partiron co seu novo grande líder daquel campamento
en terras quentes do Mediterráneo, ían a campaña de guerra xamais realizada,
nada menos que a conquistar o país das Aguías de Bronce, Roma. Tiveran que
cruzar con aquelas grandes bestas en pleno inverno unhas xigantes montañas, o
cal lembraba aquel duro tempo agochados na Serra da Estrela. O pisar pe en
terra de Roma, venceron un xigante exercito de romanos coa grande astucia e
estratexia de Aníbal, “que tempos aqueles! Que tempos aqueles! Podiamos haber
conquistado o mundo enteiro! murmuraba apertando os dentes véndose naquel lume
cheo de sangue tras a luita.
O sol quentaba ben aquelas ricas terras, que
saqueaban e desfrutaban das vitorias, tiña trinta e seis primaveras por aquel
tempo, era libre, feliz e tiña ambición, xa case non recordaba súas penas. Pero
o tempo foi pasando, e a chama de seu líder foise apagando o non haber atacado
a tempo a grande cidade de Roma, tanto que comezou a decadencia, e anos
despois, en terra hostil, xa non sabían nin quen eran.
A derrota os perseguía, a vellez chegaba e sentíase canso,
sentía morriña de súa terra, sentía que a vida escapábaselle lonxe dela, polo
que decidiu voltar. Un longo camiño, con máis penas que gloria, pobre e buscándose
a vida, pero xa non era un rapaz. Agora sentiase coitado e só, toda aquela
forza esfumaráselle, e estando un tempo en terra dos Vacceos, xunto a vellez a
enfermidade o invadía. Polo que decidiu voltar o val que o vira nacer para
deixar este mundo.
Cando chegou, como un vello mendigo, ninguén o coñecía
nin coñecía a ninguén, polo que retirouse a un abandoado castro nun monte
solitario, dende onde podía ver o val enteiro.
Foi alí, onde o camiño da vida volteóuselle de volta,
como se dunha lección tratarase dos deuses, esa mesma noite, dous xovenes
salteadores, os que se recordaba a si mesmo con seu tempo, asaltaron o castro
onde se atopaba esperado a morte. Vello, pero inda veterán na luita, deulle morte
a ambos, pero causáronlle a ferida polo que agora se atopaba moribundo tirado e
recordando a vida, a historia de súa vida, a do Raposo de Troña.
Tal vez foran enviados polo propio deus Bândua para
vir buscarme, a Compaña peta na miña porta, o paxaro da morte esta aquí, morrerei
só, ninguén festexara miña morte, emocionouse. Xa sen forzas e moi canso, ate a
dor da ferida, das feridas da vida cesaran, e viu de novo algo, como unha grande
sombra achegarse, o tempo que sentía un novo son, que ía máis dentro de súa
cabeza, son de caetras de guerra petando! Escoitaba, con voces claras e fortes
que berraban “Raposo! Raposo! Raposo!”, mentres sentía unha agradable nova
forza e felicidade que o invadía de pes a cabeza, “todo guerreiro morre polo
ferro ou lume, polo ferro ou lume...” Coas súas últimas forzas da vida
estirouse e colleu un pau ardendo do lume, o mirou só un intre e puido ver nas
chama o rostro de súa mae, de Euma, seu raposiño e todos aqueles que xa non
estaban e o quixeron, o que fixo que unha grande felicidade o invadira, xa non
estaba só, realmente entendeu que nunca o estivera, agarrou forte cunha man súa
vella espada de antenas e deixou caer o lume sobre as peles e palla que o rodeaban,
“un guerreiro morre polo ferro ou polo lume”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario