sábado, 28 de mayo de 2016

Memoria da Terra, tras os pasos do lobo na Serra do Galleiro

Publicado no anterior blogue Ponteareas Historia Viva no martes, 11 de marzo do 2014

Memoria da Terra, tras os pasos do lobo na Serra do Galleiro

Con este vídeo presentamos no You Tube unha serie de pequenos capítulos de variada temática, como patrimoniais, arqueoloxía ou fauna. Aquí este primeiro (inda que xa existen outros pero sen este título) co tema da procura do rei dos nosos montes, o lobo, pola Serra do Galleiro.



miércoles, 25 de mayo de 2016

Os "osnis" galegos

Escrito no anterior blogue Galiza Misteriosa o domingo, 8 de xullo do 2014

Os “osnis” galegos

No territorio galaico temos un rico folclore, cheo de lendas neste caso que nos falan de seres estranos, lexendarios ou monstros saídos da mar. Así por exemplo temos a lenda da famosa Coca de Redondela, un dragón mariño que saía das augas para raptar mulleres fermosas. Outros exemplos poden ser os mitolóxicos nigromantes da illa de Ons ou as sireias a rasgos xerais.
Pero remontándonos agora a un pasado máis próximo, imos recordar outro misterio pouco coñecido. Son muitos os mariñeiros das nosas costas que aseguran que viron saír ou entrar na mar, obxetos que non son seres mitolóxicos, senón metálicos ou submarinos non identificados, cunha tecnoloxía non coñecida, tratase dos “osnis”.
Temos decenas de casos que chegan a nos, sobre todo mariñeiros e pescadores das provincias de Pontevedra e A Coruña, os cales nas súas horas de traballo na mar teñen visto estes obxetos pasar moi preto deles, chegando mesmo a asustalos.  Este fenómeno foi tan repetido, que algúns chegan dicir que existe unha base destes "osnis" baixo a mar, preto das illas Cíes e de Ons. 

A maioría dos casos e testemuñas producíronse entre os anos 1975 e 1985, onde os osnis paseábanse polas nosas costas galegas de forma impune. Estes obxetos coinciden na maioría dos casos con características xerais, son esféricos e brancos. 


Un dos casos máis importantes prodúxose o 22 de novembro do 1985, eran as oito da mañá cando as tripulacións de media ducia de embarcacións, como o Audaz II e o Xa me Vedes, observaron algo que os deixou inmobilizados. Atopándose moi preto da Illa de Ons, viron como un enorme obxeto metálico apareceu e sobrevoou a moi baixa altura sobre eles, exhibíndose claramente uns intres para meterse de súpeto nas frías augas galegas. Os mariñeiros aterrorizados e testemuñas de tal exhibición, nunca esqueceron o que alí viron, algúns deles con nomes e apelidos como Emilio Otero ou Carlos Patiño.  
   Este caso ten especial relevancia, pois non se trata de unha testemuña ou ver unhas luces, senón de un caso onde muitas testemuñas teñen unha experiencia que os marca para toda a súa vida. Cústalle explicar o que alí viron esa mañá do 22 de novembro do 1985. 

Engadir tamén a isto, os estranos casos de supostas aparicións de humanoides nas praias das illas Cíes ou en Sada, na A Coruña. De todas un osni ben sendo o mesmo que “ovni”, coa diferenza de que este pode mergullarse na auga, pero dicir que un obxeto non identificado, tampouco ten que ser extraterrestre. 
 Certo ou non, lenda ou realidade, estas historias fan enriquecer noso patrimonio folclórico e misterioso,  fan que siga vivo, pois pasamos da ancestral Coca de Redondela que saía do mar, despois as sireias e os nigromantes, e agora nestes tempos, os osnis. Que terá nosa terra e costas meigas?

sábado, 21 de mayo de 2016

Dende Brasil: Viaxe a Chapada de Diamantina, I parte

Escrito no anterior blogue Ponteareas historia viva o sábado, 10 de agosto do 2013.

A Chapada de Diamantina e un paraíso situado no interior do estado brasileiro da Bahía. A conforman unha sucesión de serras onde nacen unha importante rede de ríos, sendo así un autentico oasis natural rico en biodiversidade rodeado das áridas terras do interior centro do Brasil.
Río Leçoes o seu paso pola localidade de Leçoes.

O nome Chapada de Diamantina ben de “chapada”, pola protección das montañas, e “diamantina”, porque era unha rica rexión en diamantes. Conta con un enorme abanico de atractivos naturais como a cachoeira da Fumasa, o Pozo Azul ou a Gruta da Torrinha entre outros. Súa principal localidade e Leçoes, de onde parte nosa primeira ruta polos seus redores, coñecida como ruta dos Serranos, polas escuras augas do río Leçoes e súas cachoeiras (fervenzas).
Vista do centro de Leçoes.

O as augas escuras do río Leçoes, son por causa de antigos restos de materias orgánicas, o que fai que sexan moi boas para a pel humana. O río non sempre vai por enriba da terra, senón que ten tramos subterráneos, este e o caso da zona de Caldeirôes, o pouco de comezar a ruta onde pódese ver por buratos na pedra o río. A parte forma pequenas cascadas e pozas entre as abruptas rochas, cunha fermosa vista sobre a pequena cidade de Leçoes. 

Saímos da zona de Caldeirôes comezamos a ascender o cauce do río Leçoes, chagando así as Salas das Areias, unha serie de covas formadas de pedras moi erosionadas, con distinto tipo de areas e outros minerais. Así podemos topar diferentes cores, arxilas e ata purpurina natural, coñecida aquí como "falso ouro".

Seguindo o cauce do río nos topamos nunha zona moi pétrea dentro das augas, cunha fermosa mata (flora) nas súas ribeiras, observando os rápidos e pozas do río Leçois, que se introduce na montaña en forma de canón.

Máis arriba nos topamos cunhas fermosas fervenzas e pozas, onde nos damos un baño moi relaxado nas súas frías augas, tratase da Cachoeira da Primavera e o Pozo Paraíso.
Cachoeira Primavera

Abandonado o río comezamos a ascender por un escarpado e estreito camiño, cara o alto mirador da Pedrinha de Leçoes, no alto nunha longa e estreita meseta percorremos o “Caminho das Mulas”, chamado así porque era por onde cruzaban antigamente os comerciantesou "arrieiros" as montañas coas súas mulas, para chegar a Leçoes e os pobos da zona.

O final da estreita meseta entre as montañas chegamos o mirador da Pedrinha de Leçois, que e unha gran pedra sobre un impresionante acantilado, onde se contempla o val do río Léçoes e a propia localidade de Leçois. Por detrás da montaña, poder mirarse a interminable planicie do interior brasileiro.

Unha vez abandoado o mirador comezamos a descender por outro sendeiro de novo rumbo a Leçois, sen antes parar e darnos un baño na fermosísima Cachoeirinha, unha fervenza cunha poza entre a mata da selva, onde meterse debaixo das súas augas limpa ata a propia alma.

Despois dese divino baño na Cachoeirinha, descendemos ata chegar de novo o punto de saída, a localidade de Leçois. Aquí remata noso primeiro día de ruta, aventura e actividade na fermosa Chapada de Diamantina, espero que vos gustase. Pouco a pouco irei publicando diferentes rutas e visitas nesta paradisíaca terra. Un saúdo dende o Brasil.
Foto cos meus pais.

jueves, 19 de mayo de 2016

Mitoloxía galega, as xacias ou xaías

Seguinte actuación "Noite dos Tempos"

Sábado 4 de xuño, no Serán de Queimadelos (Mondariz)

Galiza destruída: A Lagoa de Antela

Escrito no anterior blogue Paisaxes e retratos da Galiza, na data 21/01/2011

Galiza destruída: A Lagoa de Antela

A Lagoa de Antela foi un dos maiores humedais da Península Ibérica situada na bisbarra da Limia. Tiña un tamaño de 7 km de longo por 6 km de ancho, dependendo da época do ano. Súa profundidade media case non pasaba dos 0,5 metros, chegando apenas os 3 metros nos sitios máis profundos.
Bañaba os concellos de Sandiás, Porqueira, Xunqueira de Ambia, Sarreus, Vilar de Barrio, Vilar de Santos, Rairíz de Veiga e Xinzo de Limia, na cal sae na foto de arriba a vila coa lagoa de fondo.


Foi coñecida tamén co nome de Lagoa Beón, o parecer saido da palabra "bión", que era un funco que se usaba para o berce do gando, pero o nome pode dar pé a máis hiopóteses. O nome de Antela parece vir de "anta", polo que na zona antigamente debia haber unha gran cantidade de mámoas e dolmens. Engadir que na zona tamén existen fermosas lendas da lagoa, coma a da cidade de Antioquia, sumerxida baixo a lagoa por un encantamento, ou o exercitos dun rei que zumbaban do interior da lagoa.


Foi no ano 1956 en pleno franquismo, cando Franco á manda desecar  para terras de cultivo, facendo asi un dos maiores atentados biolóxicos da historia da Galiza. Como son as cousas que durante o franquismo a Galiza enchouse de lagoas artificiais, en formas de encoros e presas, pola contra, secouse a maior lagoa natural que tiña...
Xa había indicios anteriores, o comezo das obras de Franco no 1958, de intentar desecar a lagoa, pois o emperador romano Adriano o parecer mandara construir un gran canle, para aproveitar a lagoa para regadios. Pero está voltou e seu estado natural co paso dos séculos.


Tamén derrubouse nos anos setenta a Ponte de Liñares, polo "efecto retención" da augas coas enchentes das choivas. Esta ponte era de orixe romana con trazos medievais, por ela pasara a antiga vía romana XVIII do itinerario Antonino, a "Vía Nova". A ponte desapareceu pola mala política, xestión e obras feitas na desecación da lagoa, co único proposito dun progreso dos cartos e non para o ben da Limia. pois hoxe toda a bisbarra podría vivir do turismo.

Despois da desecación parcelouse o terreo que antigamente fora a lagoa, deixando só desta un canle central para os regadios. Na súa antiga parte sur instalaronse tamén empresas de extración de areas, desaparecendo asi o que fora a maior lagoa da Galiza e das maiores da Península Ibérica, a cal estaba rodeada por 4 torres medievais dos señores de Antela.
Pero sorprendentemente coas intensas choivas, como nos anos 2001 e 2010, a lagoa resurxiu a case seu estado natural, como no século pasado voltando a humedecer as terras. De seguro que máis dun nostálxico caeulle unha bágoa o ver de novo algo similar a lagoa que recordaba.
Pode que volte pasar o que pasoulle os romanos en tempos pasados, pois o que se enterra vivo normalmente volta a resurxir.


domingo, 15 de mayo de 2016

Recuperemos a mámoa do Marco-Salgueirón, Ponteareas-Mos

Colectivos de Mos e Ponteareas solicitan á Xunta a protección da mámoa do Salgueirón

Ademais porán en marcha accións para difundir o patrimonio arqueolóxico en perigo entre os dous concellos

Varios colectivos dos concellos de Mos e Ponteareas veñen de solicitarlle á Xunta de Galicia a protección e posta en valor da mámoa do Salgueirón, un elemento do noso patrimonio que linda entre os dous concellos, no alto do monte do mesmo nome.

Asociación de Veciños de Ribadetea (Ponteareas), a Comunidade de Montes de Louredo (Mos), a Asociación Cultural Festa da Prehistoria(Mos), a Agrupación A Cividade (Mos) e o Grupo Ecoloxista Adenco tiveron varias reunións co Concello de Ponteareas para transmitirlle a súa preocupación sobre este elemento do noso patrimonio, situado no monte do Salgueirón, entre os Concellos de Mos e Ponteareas, lugar que se viu afectado hai dous anos por unha proba deportiva que abriu un camiño en pleno corazón do xacemento.

Os diferentes colectivos buscaron a colaboración dos respectivos concellos "sen que, polo momento, as administracións fixeran algo para evitar o contínua deterioro deste xacemento", polo que decidiron, "solicitarlle á Xunta a posta en valor do xacemento, con actuacións de sinalización e delimitación, para evitar novos impactos", porque,  “o que non se coñece, non se protexe”.

Traslado da solicitude aos Concellos e próximas actividades


Os colectivos tamén trasladaron esta solicitude aos Concellos de Mos e Ponteareas, para que fagan o posible por atender a esta demanda de valorización deste elemento común do noso patrimonio arqueolóxico. Ademais, os colectivos de ámbolos lados da Serra do Galleiro, realizarán en breve actividades para amosar este e outros valores do monte que precisan de máis divulgación e coidados.

A mámoa do Salgueirón é un monumento funerario con máis de catro mil anos de existencia e formado por grandes lousas colocadas en forma de arca onde soterraban aos defuntos na prehistoria. O conxunto estaba cuberto de terra e delimitado con seixos brancos para facelo resaltar na paisaxe.

FONTE SACADA: SondoLouro.com