Ascenso o Cornón (2188 m) e seu entorno en pleno xaneiro do 2019

Comezar dicindo que era un cumio o cal, eu persoalmente tiña muitas gañas, pois familia miña vive nesas terras de Laciana (León) e me falaban desta montaña, polo que por fin puiden desfrutalo e vivilo en primeira persoa, magoa que non me puideran acompañar.

O Cornón cos seus 2188 metros, tratase do maior cumio das escarpadas montañas da Laciana, dentro da parte occidental da Cordilleira Cantábrica.

Partimos nesta aventura dende a localidade de Lumajo/LLumaxo, no municipio de Villablino, onde esta sinalizado seu ascenso, cunha distanza total duns 16 km. Dicir que pese a falta de choiva e neve, polo intenso frío este pico atopábase inda con bastante neve, e máis, con esta practicamente conxelada, polo que sen crampóns seu ascenso sería muito máis complicado e perigoso.

Arrancamos e primeiro cruzamos o alto Valle de la Mozarra, con vistas fermosas cara o Muxivén (2027 m), unha mole de pedra e neve que a medida que nos aproximamos a el, semalla crecer. 

Muxivén

Comezo da ruta dende Llumaxo/Lumajo

Despois chegamos o fermoso refuxio de Las Brañas Viejas de Navariego, moi acondicionado e acolledor. Seguimos ascendendo e a ruta nos fai pasar entre os picos de La Regada (1954 m) e o Aspía (1972 m), os cales tamén teñen forma de cornos moi escarpados.

Refuxío de Las Brañas Viejas de Navariego

Pico La Regada

Chegamos así o Collado de los Picos (1848 m), onde temos unha panorámica espectacular do Cornón e seu pequeno macizo ate o Pena Furada (1928 m). Dende aquí xa abunda os neveiros, coa neve xeada e dura que case nin marca a pegada.

O fondo o Cornón e seu entorno.

E neste tramo, nunha pequena subida dun neveiro, onde podemos ver as fermosiñas pegadas dun oso pardo, e no meu caso en dous meses, xa van dúas coas do pasado mes de decembro no Pena Rubia (Ancares).

Pegadas de oso.

Seguindo o ascenso, antes nos atopase o tramo tal vez máis complicado da ruta, a subida dunha longa canaleta ou canalón cuberta pola neve e xeo, moi esvaradiza, polo que para non expoñernos a un compromiso, poñemos nosos crampóns e comezamos seu ascenso, escoitando no contacto das puntas de ferro co xeo, un son como se estiveramos pisando cristais. No final desta, chegamos a unha portilla a cal nos mostra as primeiras incribles panorámicas e vistas do entorno, nos atopamos a 2063 metros, e xa se mostra o Macizo das Ubiñas o este, pasando por Peña Ortiz, pero cara o norte, o cantábrico como soe pasar, nos contempla totalmente nubroso, polo que só observamos parte dos belos vales de Somido e Narcea, xa en terra Astúr.

Ascenso pola caneleta ou canalón.

Vista dende a portilla cara o Macizo das Ubiñas.

Agora xa só queda o último ataque a cumio, o cal é o que maior desnivel ten, moi escarpado, entre pequenos neveiros e senda pouco visible pedregosa, que nos deixa no cumio, cumio que facía escasos 20 minuto mirabamos dous montañeiros que subiran pola vertente ástur.

Así chegamos o solitario e pequeno cumio do Cornón, cun vento polar pero que non nubra a incrible fermosa panorámica nun día de xaneiro soleado e fermoso. Dende Trevinca ate Os Ancares, do Teleno os Aquilanos pasando polo Gistredo e Serra de Degaña, as serras ástures dende a Serratina ou Somiedo, ate as Ubiñas e o fondo destas, lonxe como fantasmas aparecidos nun mar de bruma, sacan cabeza os maiores picos de Picos de Europa. Tamén podemos ver fermosos e profundos vales como o de Sosas ou o do Puerto de Somiedo, un mundo os nosos pes.

Cumio do Cornón

Vista cara Degaña e Leitariegos.

 Vista cara o Muxivén e Babia.

Vista cara Somiedo e as Ubiñas e Fontáns

Valle de Las Sosas e o fondo o Gistredo.

O descenso o facemos con coidado, cruzándonos na baixada cun veterán montañeiro coruñés que  subía en solitario dende o Puerto de Somiedo. E desta maneira remata esta pequena pero intensa aventura invernal, a cal inda nos mostra pese a falta de precipitacións, unha cordilleira que se resiste a perder seu manto branco, conservando así súa rudeza, fortaleza e beleza en estado puro.

Xaneiro de 2019, Montañeiros Malucos.