Subida o pico Catoute, 2.112 metros, teito do Bierzo

O Catoute ou Catatoute, un dos picos máis emblemáticos do noroeste e teito do Bierzo, con seus 2.112 metros de altitude e súa privilexiada situación na Serra do Gistredo, e un incrible mirador sobre a Cordilleira Cantábrica e outras serras dos redores como Os Ancares, Montes Aquilanos, Macizo de Trevinca ou serra do Teleno.

O certo e que levabamos dende e facía tempo con ganas de facer esta montana, inda que sabiamos de súa dificultade, pois ascendes muito desnivel en poucos kilometros, nada menos que 1.017 m en menos de 5 km pola ruta que eliximos da cara sur, un bo reto.

 Saímos como sempre as 07:00 da mañá de Ponteareas, e sábado 10 de decembro, e temos unhas grandes gañas de atoparnos neve na ruta, tanto que levamos muitas prendas máis para a neve que para sendeirismo de montana. Nos separa dende Ponteareas a aldea onde partiremos, Campo de Martín Moro Toledano, nada menos que 272 km, algo máis de tres horiñas de carro. Como curiosidade dicir que este fermoso pobo de montana, pertencente o concello de Igueña, ten o nome máis longo do estado español.

O primeiro que facemos o chegar, e dar unha volta polo pobo para estirar as pernas e despexar da longa viaxe. Todo esta moi frío e xeado, o estar metido nun pequeno val e non dar o sol, a temperatura e moi fría no núcleo, buscamos un bar onde tomar un quente café, pero o único do pobo atopase cerrado, eran entorno as 10:30 da mañá. Despois da voltiña, o ambente da montana nos chama, polo que decidimos cambiarnos e comezar o ascenso.

O pouco de arrancar, vemos un cartel informativo da ruta, que nos indica claramente o gran desnivel que imos ter que subir montana arriba. Tan forme como imos ascendendo do val entre prados, o sol, nun fermoso día despexado vai quentándonos, tanto que temos grandes cambios de temperaturas das sombras os lugares abertos.

 Pouco a pouco a paisaxe muda a máis de montana, nos expoñemos máis o sol o que nos fai pasar calor, pois subimos cargados de roupa pensando que nos íamos topar cun clima máis hostil e neve, mesmo así cando nos da o frío vento nos arrepía todo o corpo. Comezamos xa a ver a cima o lonxe, impoñente sobre outros cumios da serra do Xistredo. Vendo súas vertentes de ascenso a cima, nos pronostica que o último tramo será duro e empinado.

Ascendemos a un bo ritmo rápido, sen apenas paradas, facendo unha curta de menos de 5 minutos no refuxio da subida. Este parece que no pasado estivo vinculado o pastoreo, pois polos balados que o rodean e os prados verdes todo indica a isto. Continuamos a subida e agora si voltase dura, o camiño que ata agora era cómodo, pasa a ser un estreito carreiro, o cal as veces desaparece tendo que cruzar zonas de pedras producidas por avalanchas, ou duras subidas por regos de auga.

Chegamos así despois de unha moi dura subida a un collado, que fai un pequeno chan de onde se ve o último tramo o cumio. Levamos a desilusión de que a penas há neve nesta cara, pero as ansias de chegar a cima son as mesmas despois de tanto esforzo. O sol agora apreta e o estar nun lugar máis alto e exposto, o vento comeza a notarse.

O último tramo a parte de empinado, por un carreiro estreitiño, e algo máis técnico, pois este esta feito sobre pedras soltas. Isto implica subir despacio mirando para o solo seguido, cada vez que pisas unha pedra esta se move, e o mesmo tempo temos que gardar distanza entre os tres por precaución, posto que se un de arriba sen querer solta unha pedra o pisar, e impacta nos de abaixo, pola empinación pode facer muito dano.

Con esforzo pero con muita moral chegamos o cumio entorno as 13:30, o cal nos recibe cunha suave brisa fresca. Dende os seus 2.112 m contemplamos seu impresionante mirador sobre as montanas do seus entorno, sobre todo a Cordilleira Cantábrica o norte ou outros cumios como o Nevadín. Vemos que a cara norte esta muito máis nevada, como e obvio. 

Estando totalmente solos na cima eu, Nelson e o Tiago, cambiamos a roupa mollada polo suor e xantamos algo. Vemos como pola cara norte, ascenden pouco a pouco no medio das vertentes nevadas tres montañeiros. Cando chegan xunto nos comezamos a falar e resulta que era de Vigo, así pouco despois comezamos o descenso antes de nos colla o frío.

O descenso faise no inicio, na zona con gran caída con pedras soltas, un pouco dificil e temos que facelo moi atentos para non esvarar. Despois, a medida que descendemos con tranquilidade o camiño faise máis cómodo e relaxado,xa non temos presa ningunha pois imos moio ben de tempo. 

Chegamos o refuxio, onde despois dun cruce o camiño se ensancha, alí sobre unhas grandes pedras no medio dun grande prado facemos unha parada para relaxarnos e como non comentar a montana. Despois comeza a sentirse o frío fresco da montana, polo que decidimos por nos en pe arrancar tranquilamente ata o pobo de Colinas del Campo de Martín Toledano, o cal estaría só a uns 2 km por un bo camiño.

Chegamos a fermosa aldeia, e vemos o bar aberto polo que alí nos imos a tomarlle a tradicional cervexa de fin de ruta, brindando por un ascenso máis bonito sen contratempos. Despois collemos o carro e tirada de máis de tres horas ata casa, con parada como sempre no Hostal do Lor. 

E así de rápido remata esta subida e aventura no Catoute, o cal nos deixa na mente esas fermosas vistas no seu teito. Esta e a última ruta de 2016, esperemos neste novo 2017 ter novas aventuras e ascensos, que vos contaremos encantados e esperemos que algún día muit@s dos que nos leedes vos animedes a facelos, que pouco a pouco vaia espertando esa chispa aventureira e natural, se non se pode subir un 2000 m, subir un 400 m, pois a esencia e satisfacción e persoal de cada un, e o importante e sentirse ben con un mesmo e o entorno que nos rodea. Feliz e bo 2017.