Sábado, 8 de outubro do 2016.
Desta vez, o contrario de outras
subidas que sempre fixen en plan individual, esta foi traballada e realizada en
equipa. Xa dende semanas antes, estivemos organizando todo, a ruta, a subida,
os horarios, e dicir, tiñamos unhas incribles gañas de subir os cumios da serra
dos Ancares e de aventuras.
Finalmente decidiuse subir un dos
picos con millor fama desa serra, o Mustallar, que pese non ser o máis alto,
algúns si din que é o máis fermoso. Despois, en ruta tentaríase subir algún
máis dependendo do desenrolo do día. O equipo, que en principio iamos ser
cinco, quedouse reducido en catro, pois o compañeiro Abel, o único que xa
subira a este monte do grupo, non puído vir por un contra tempo. Quedamos así
dous de Ponteareas, Nelson e eu, un compañeiro do Covelo, Tiago, e por último
outro da outra punta da Galiza, David, da Fonsagrada.
Con todo listo, quedamos entorno as
10 da mañá en Cacabelos (O Bierzo), saíndo nos de Ponteareas as 7:00 e David
dende a Fonsagrada. Xa en xuntos en Cacabelos, subimos en carro a Burbia, no
Bierzo, de onde comezaria nosa ruta e aventura. Eliximos esta ruta por ser máis
longa e tal vez completa.
Arrancamos entorno as 11 da mañá, e
o primeiro tramo duns 4 km dirección o Mustallar, faise moi cómoda e con pouca
inclinación. Polo camiño imos vendo feces de lobo, raposo, xineta... polo que
se fai entretido este tramo.
Cando comezamos a ver o impoñente
Mustallar, comezamos unha subida empinada no medio dunha fermosa carballeira con muito castiñeiro tamén, esta ascende por un carreiro estreito en zig-zag, chegando as
veces a inclinacións considerables. Unha vez pasada esta, a paisaxe se abre e
rematan os carballos, e podemos ver a abrupta e escarpada cara oriente do Mustallar.
Aquí comeza un novo camiño, onde por veces há que subir por zonas cheas de
pedras sen apenas indicacións, rodeados de pradeiras en gran pendente.
Nunha destas, o lonxe podemos ver un
rabaño de rebecos, que o lonxe, desconfiados, tamén nos observan.
Comezamos subindo para chegar a unha
quebrada entre os Picos Mustallar e Penalonga, dende a cal, se ve unha lomba ou
rampa moi empinada ata o cumio do Mustallar. Xa na quebrada, a 1700
metros, se mira unha valla que separa Galiza de Castela León, si, unha desas que máis que parecen da vergoña que outra cousa. A cruzamos e comezamos o ascenso de máis de 200
metros pola inclinada lomba, onde se ven máis montañeiros subir.
A lomba faise pesada e longa, nos
seus puntos máis inclinados dar catro pasos seguidos sen parar uns segundos
faise moi difícil, e despois de toda a subida anterior a moi bo ritmo, as
pernas comezan a sentir esta montaña, que se fai máis dura que Trevinca por
exemplo. O primeiro en facer cumio e o compañeiro Tiago, pois os outros tres
paramos un tempo maior a tentar fotografiar os rebecos anteriormente. Con muito esforzo e suor, nun explendido día con nubes pero soleado, os outros tres
tamén chegamos o cumio.
Corría as 14:10 cando chegamos
arriba, máis de 30 minutos nos levou facer a última lomba, sen dubida algunha,
a máis dura. No cumio há máis montañeir@s, e da a casualidade que algúns
coñecidos de nosa terra, así son esas grandes sorpresas da aventura as veces. Grazas o bo
día bastante claro, a vista e fermosa, dende o pico se poden ver a parte da propia serra dos
Ancares cos seus picos máis emblemáticos, se mira o Courel, Trevinca, O Teleno,
Manzaneda, a Cordilleira Cantábrica, ata cara o mar Cantábrico podemos ver a
Serra do Xistral. Indo moi ben de tempo, con tranquilidade xantamos antes de descender.
Antes de descender pola vertente
sur, planificamos subir tamén o Pico Lagos e logo, no descenso circular cara
Burbia, pasar polos lagos de Vilouso. Comezamos así a baixar con muito ánimo e
humor, o pouco nos desviamos da ruta para subir e crestear unha pequena cima moi
pedrosa e esporada na cara sur, un pouco de aventura e adrenalina sempre sinte ben o corpo en momentos así.
Logo baixamos cara á quebrada que
fai o Mustallar co Pico Lagos, mirando unha vez máis atrás, o fermoso Mustallar
e seus fortes desniveis. Tamén nesa quebrada, vemos outro rebaño de rebecos que
nos visitan o lonxe. Comezamos a subir o Pico Lagos, o cal facemos con
facilidade o vir dun cumio máis alto. Chegamos arriba as 15:45 a 1.866 metros, e sen
perder muito tempo comezamos a descender por un cordón longo que une este monte
coa quebrada do pico Corno Maldito.
Dicir, que nese cordón, entre a
Galiza e o Bierzo, nos sorprende unha forte rafaga de vento que parecía saída
da nada, pero que nos fai por as chaquetas, o que para nos foi case unha anécdota,
pois o clima estaba sendo moi agradable todo o día. Unha vez na quebrada co Corno Maldito, vemos que podemos descender ata un sendeiro que se mira máis
abaixo que vai directo os lagos. Estando os pes do ascenso o pico Corno
Maldito, nos entra unha gran ambición de subilo, que nos tenta e comezamos a
falalo, pero finalmente, non decidimos arriesgar por se na baixada, non coñecendo
a ruta nin a distanza a Burbia, nos collese a noite.
Descendemos por un semi sendeiro
improvisado e nos imos orientando ata dar co camiño que baixa os lagos de
Vilouso, os cales o chegar, vemos que a seca do verán inda fai meia neles.
Continuamos baixando e imos deixando o paisaxe de praderías de montaña, para
irnos adentrarnos nunha incrible fraga de acivros, a verdade que nunca na vida
viramos ningún dos catro tanto acivro xunto. Tamén pasamos polo refuxio de montana de Acebalin,
o cal atopase nun estado moi bo, o que nos fai pensar en futuras rutas de máis
dun día.
O carón do arroio Vilouso paramos a
merendar con muita tranquilidade, para facer o último tramo máis suave e doado.
De vez en cando vemos atrás para ver como muda o tempo na montana coa chegada
da tardiña, aparecendo nubes e pequenas néboas. Así chegamos a Burbia, a
fermosa aldeia do punto de partida, nos mudamos e tomamos algo en situ falando
da fermosa ruta e seus millores momentos e curiosidades.
Por último, dicir que esta foi a
montana que máis me sorprendeu ata agora na terra galaica, tanto en dificultade
e desnivel, que contaba con menos, como en fermosura e variedade, pois dende alí
tes pe a muitas máis rutas e máis montanas da zona, polo que acho volver algún
día.
Como curiosidade, miña nota na cima
foi que seguría sen fumar, ese era o día 6 sen facelo, e hoxe sigo cumprindo
ese desafío con 24 días sen fumar e subindo. Pronto, este novo equipiño que
acabamos de comezar a disfrutar xuntos das rutas, montañas e a propia natureza
e seus encantos, subiremos outro cumio mítico do noroeste, polo que até
a próxima aventura e cumio!
Algús datos:
Distancia: 21 Km
Altitude máxima: 1.935 m
Altitude mínima: 887 m
Desnivel:1.141 m
Tempo total: 7 horas 30 minutos máis-menos.
Ritmo: Subida forte con baixada tranquila, co muitas paradas.
Tipo de ruta: Circular.
No hay comentarios:
Publicar un comentario