Sábado 27 de agosto de 2016.
A xornada comezou cedo, as 8:00 da mañá me levanto onde moro, en Ribadetea
(Ponteareas) e pronto me poño en camiño a terras de Sanabria, Zamora.
Son case 250 km que recorro en coche ata a Laguna de los Peces, en Sanabria,
onde remata a estrada, alí parten diferentes rutas andando polo parque natural
dos Lagos de Sanabria e montes de Trevinca, que é onde me dirixo.
Entre as paradas antes de arrancar, prepararme e outros contratempos, non
consigo arrancar da Laguna de los Peces ata as 11:22. Ante min, 25 km ida e
volta, de vales e montanas ata o teito da Galiza e Zamora, Trevinca.
Arranco, a mañá era boa, con algunhas nubes no ceo que tapaban o sol por
veces e bo clima. Saín só, coa miña cámara e unha botella de auga na mochila,
pois miña intención era subir o máis rápido posible e baixar, non contaba que a
cousa ía mudar tanto na marcha.
Despois duns 4 km, subindo paulatinamente chego o val de orixe glaciar do
alto Tera, a verdade que é impoñente seu tamaño, e o fondo, xa diviso Trevinca.
A travesía polo val e moi cómoda, camiño ancho e chan, pero o sol comeza a pegar
forte.
Chego os pes de Trevinca, e agora comeza a subida de verdade, o camiño
desaparece e convertese nun carreiro moi empinado, por veces desaparece entre
as pedras e há que improvisar a ruta, o lonxe, vexo outros catro montañeiros
subindo diante. O calor e forte e comezo a notar cansazo nas pernas por a
interminable forte subida, pero consigo facela do tirón, ata facer cumio. Como anécdota,
que case me paso de longo, pois nun primeiro momento confundín Trevinca con
Pena Negra (2.124 m), moi próxima na mesma ruta.
Unha vez no cumio, a alegría e grande, facía tempo que quería facer esta
montana, o teito da Galiza, todo o esforzo valera a pena, eran as 14:19, e
dicir subira, practicamente sen parar e a moi bo ritmo, en 2 horas e 57
minutos. Arriba coñezo os catro montañeiros que levaba diante, David e Jose de
Zamora, e Pablo e Jose da Bañeza (León). Tamén había un matrimonio de Vigo.
Os catro montañeiros que coñezo, me propoñen seguir polas montanas cara o
sur, para facer tamén o cumio de Moncalvo, cousa que vendo o ben que ía de
tempo, moi agradecido, acepto.
Saímos de Trevinca dirección sur entrando en terras galegas, non son capaz
de marchar sen ver unha e outra vez atrás, o cumio de Trevinca. Cruzamos unha
lomba grande a uns 2.000 m de altura, nunha fermosa paisaxe de montana vendo o
val glaciar do Tera com todo seu explendor. Dende alto vese agora a Laguna
Lacillo, e comezamos a descender cara ela, para logo subir xa cara o Moncalvo. Dicir
que na baixada cara Lacillo, vemos un éstrano círculo feito de pedras, que me
chama a atención e descoñecemos o seu orixe.
Comezamos o ascenso o Moncalvo por unha grande lomba,o calor agora pega moi
forte e coas presas, non votara crema os brazos e pernas, polo que a cor
vermella da miña pel decanta unha noite dolorosa. Antes da cima vemos as
millores vistas sobre Lacillo, e tamén vemos o lonxe o “Dique Roto”, aquel que
provocara unha gran traxedia no ano 1959, rompendo a presa nunha triste noite e
asolando a poboación de Ribadelago, 144 persoas morreran naquela nefasta noite.
Chegamos o punto xeodésico de Moncalvo os cinco, a 2.044 metros, e
decidimos xantar mentres falabamos. Agradecer de corazón o bo trato recibido polos
meus compañeiros de aventura e ruta, pois como meu plan era outro, subira sen
comida, e estes non dubidan o máis mínimo en compartir a súa comigo, unha vez
máis grazas compañeiros.
Entorno as 17:30 comezamos o descenso de Moncalvo, con dirección xa a
saída, a Laguna de os Peces. Decidimos aventurarnos a cruzar longas baixadas
campo a través para atallar, pero pronto nos topamos con problemas, a falta de
persoas facendo esta ruta fai que perdamos pista de todo camiño e os poucos que
vemos, se meten na alta vexetación. Así nos retrasamos moitísimo na baixada de
Moncalvo o val do alto Tera, pero finalmente, e despois de atravesar auténticas
selvas de xestas e toxos polos sendeiros feitos polas vacas, chegamos a un camiño
grande, que David de Zamora coñece, este nos leva o antigo refuxio de montana e
campamento de verán o lado da presa de Vega del Conde. No antigo campamento,
hoxe abandoado, paramos a coller auga, refrescarnos e charlar un pouco, despois
cruzamos o Tera pola propia presa e seguimos cara a subida da vertente este do
val, eran xa as 19:30 pasadas, e nos quedaba un bo treito.
Grazas a de novo o coñecemento da zona de David e Jose de Zamora, voltamos
a subir campo a través, ata dar a un pequeno sendeiro da vertente este do val
glaciar do Tera, iso si tendo de novo dificultades pola crecente vexetación en
algúns treitos. O máis maduro do grupo, Jose da Bañeza, así se inventa un chiste
co seu bo humor nun paso de vacas que nos tivemos que meter, “Iba un gallego,
dos leoneses y dos zamoranos de ruta, y acaban yendo por los caminos de las
vacas”, iso espertou unha gran carcaxada de todos. Co cansanzo xa facendo
mella, o humor era perfecto para recuperar forzas. Recordar tamén o bo ritmo na
cabeza de Pablo, o cal levaba toda a ruta recollida nunha aplicación de seu móbil,
non deixando de animar a subida.
Subimos outra lomba coa ameaza da noite xa enriba e un cansanzo marcado,
pero levamos unha fermosa sorpresa, a Laguna de Aguas Cernidas, con bastante seca
pero igual de linda, co sol poñendose reflexando nela. O saír desa lomba xa
vemos o lonxe a Laguna de los Peces, e o aparcamento cos nosos coches. Esa
baixada faise máis longa do que parecía por un camiño empinado, pero chegamos e
rematamos a aventura, eran xa as 21:30.
O final, 34 km recorridos e 10:30 horas de ruta, e unha gran xornada.
Rematamos cunha foto os cinco, que grandes compañeiros de ruta, certamente as
veces a vida te fai así de feliz con estas sorpresas, ía para subir só
Trevinca, e acabo facendo unha ruta máis longa tamén facendo o Moncalvo cuns
compañeiros de ruta excepcionais, grazas rapaces, un gran pracer e de novo
grazas por todo, esperemos que a ruta e aventura nos volte a atopar. Con todo
outra anécdota, despois de mudarme a roupa no aparcamento, aparece descendendo
coa noite totalmente enriba un amigo e veciño, Roberto de Xinzo e súa
compañeira, definitivamente, foi unha xornada cheia de sorpresas.
Por último, antes de marchar e facer de novo os case 250 km ata a casa,
tomamos algo Castañeda e nos despedimos, igual que eu o fago agora. Espero
pronto voltar de ruta a outra montana mítica da nosa xeografía, e que todas sexan
igual de agradables e aventureiras!
No hay comentarios:
Publicar un comentario